Poesia | testi di Josip Kocev

Josip Kocev, classe 1985, è nato a Skopje, dove si è laureato in legge alla St. Cyriland Methodius. È conosciuto al pubblico macedone come Quentin Scribbler, pseudonimo con cui ha firmato i suoi primi lavori dal 2008 al 2015. Ha pubblicato quattro raccolte di poesia, di cui riportiamo per comodità i titoli in lingua inglese: I, Quentin Scribbler (2005; vincitrice dell'Enhalon Award allo Stuga Poetry Evenings con la poesia Etna), Written Silence (2016), Now is the Longest Never (2018) e Museum of Feelings, con cui ha vinto il premio Beli Mugri (2019).

Poesie estratte dalla raccolta Музеј на чувствата (Museum of Feelings)

© Public Institution Kočo Racin, (2019)

© photo by Anja Kalin

Selezione e traduzione dal macedone a cura di Emilia Mirazchiyska

Музеј на чувствата

Музејот на чувствата

работи и в понеделник.

Всушност тој никогаш

не се затвора.

Можеш долго да стоиш

пред секој стиховен експонат

и да се прашуваш дали

пукнатината низ која гледаш

е дел од делото

или просто настанала

при неговиот транспорт до

музејот на чувствата.

Museo dei sentimenti

Il museo dei sentimenti

è aperto anche di lunedì.

Infatti non chiude mai.

Potresti stare a lungo

davanti ogni opera in versi che è in mostra

e chiederti se

la crepa attraverso cui stai guardando

fa parte dell’opera

o è stata fatta

durante il suo trasloco

al museo dei sentimenti.

***

Te нема

Te нема во мајска квечерина

штом денот ги затвора светлите порти

со резе од мрак.

Те нема во повејот пливнат низ

неуморниот крик на штурците,

под петата на сенките те нема,

во уморниот замав на месечевиот срп,

во сигурниот чекор на армија месечари

те нема...

Те нема меѓу жртвите на бојното поле

по освоениот спокој на темнината.

Те нема во книгата на првородените

што ја водат стрелките на полноќта.

Те нема во часот кога слепите

љубат повешто од нас,

те нема во мигот кога бувови

слетуваат на моите гранки

натежнати од недостигања.

Те нема во крвавата прегратка

на залезот и мугрите,

во ѕвездените полиња

напуштени од сонцето,

свидетели за тоа

што е небо, а што земја...

Те нема.

Во нечиј туѓ сон си.

Non ci sei

Non ci sei nel crepuscolo di maggio

quando il giorno richiude le porte di luce

con un paletto di buio.

Non ci sei nel soffio di vento che spira

dal grido senza tregua dei grilli,

sotto il tallone delle ombre non ci sei,

nello slancio stanco della falce di luna,

nel passo sicuro di un esercito di sonnambuli

non ci sei...

Non ci sei tra le vittime nel campo di battaglia

sulla pace di crepuscolo.

Non ci sei nel libro dei primogeniti

che guidano le frecce a mezzanotte.

Non ci sei nell’ora in cui i ciechi

amano la maggioranza di noi

non ci sei nell’attimo in cui i gufi

si posano sui miei rami

appesantiti dal non potersi allungare.

Non ci sei nell’abbraccio sanguinoso

dei tramonti e delle albe

non ci sei nel campi stellari

abbandonati dal sole,

testimoni di quello

che è cielo, che è terra...

Non ci sei.

Sei nel sogno di un altro.

***

Сè што ќе создадам, отсега ќе чекори кон тебе

Секој град во кој ќе паднат

мртвите клетки од моето тело,

атом по атом ќе ми ја шие плотта

во градот каде што си ти.

Секое стебло што се простило со своето лисје,

жила по жила ќе разлисти облаци

на небесното дрво под кое си ти.

Секоја самотија што ја поразила ноќта,

душа по душа ќе роди народи

во дните кога траеш ти.

Најнакрај, чекор по чекор

ќе дојдам кај тебе,

ќе дојдеш кај мене.

(Не ќе се знае

кој кај кого пристигнал.)

Ќе се сретнеме

како здив и меурче од сапуница,

двајца ќе сме, а безброј ќе нè има,

краткотрајни

ранливи,

чудесни.

Tutto ciò che riuscirò di fare da ora in poi va da te

Ogni città in cui cadono

le cellule morte del mio corpo,

atomo dopo atomo mi cucirà la carne

nella città in cui ci sei tu.

Ogni fusto che ha salutato le sue foglie,

vena dopo vena rivestirà di foglie le nuvole

dell’albero del cielo sotto cui ci sei tu.

Ogni solitudine che sconfigge la notte

anima dopo anima partorirà dei popoli interi

nei giorni in cui taci tu.

Finalmente, passo dopo passo

arriverò da te,

arriverai da me.

(Non si sa

chi sarà arrivato da chi.)

Ci incontreremo

come un alito e una bolla di sapone,

saremo in due e innumerevoli, saremo

effimeri,

teneri

belli.

***

Нељубов

Ако треба да те изживеам

за да те испеам,

отаде смртта ли да пишувам, тишино?

Нека поминат сите бури и вери,

овде кротко векува дланката

што го тихува твојот облик.

Еве гледај,

ти отвора небесен прозорец

за да слезеш во градот

што се ниша од нељубов.

Nonamore

Se devo viverti

per cantarti

scrivo da questa parte della morte, silenzio?

Passino tutte le tempeste e le religioni,

qui docile si dà il palmo della mano

che brama la tua immagine.

Ecco, guarda,

ti apre una finestra nel cielo

per scendere nella città

che si agita di nonamore.